Met de zegen van Pachamama met onweer in een toeristenbus

(door Marco)

wat een memorabele dag! Hitte, onweer, regen, mystiek, chaos....waar kan ik beginnen? 
Onze 24/7 persoonlijke gids Niels stond weer keurig om 11 uur klaar bij het Inca-monument, ons vaste afspreekpunt. Al snel belandden we in een winkeltje met ‘ toeristenprut’, alwaar Hennie zich prima op haar gemak voelde. Terwijl Niels een persoonlijk gesprek voerde met de eigenaar en tussendoor vragen stelde over de koopwaar, wist Hennie een aantal ‘musthaves’ te bemachtigen voor het thuisfront. Je kunt het maar alvast hebben. De onvermijdelijke alpaca’s en incapoppetjes gingen in de tas en  amigo Alejandro werd vriendelijk bedankt. We wilden eigenlijk onze reis naar Macchu Pichu boeken, maar helaas was de juiste persoon in het reisbureau niet aanwezig. Niet getreurd , want het volgende avontuur stond te wachten. Ineens was Niels in een druk gesprek gewikkeld met een verkoper van busreizen en jawel, de man zag er ineens heel gelukkig uit en wenkte ons om te volgen. Na een stevige wandeling door de deze dag bijzonder warme straten van Cuzco kwamen we aan bij het doel: een dubbeldekker van ‘ Perú Travel’. We namen plaats op de bovenste verdieping, in de zon, smeerden ons rode hoofd goed in en de rit kon beginnen.

De aanwezigen waren 30 Peruanen, en wij....
De gids begon in zijn microfoon te tetteren en Niels vertaalde alle wetenswaardigheden. Binnen de kortste keren wisten we alles van de rijke historie van Cuzco en na de rit door de stad ging de weg omhoog. Flink omhoog ook! We kwamen langs het beeld van Cristo Blanco, een variant van het Jezusbeeld in Rio. Ook kwamen we langs de trouwlocatie van Niels en Ana, leuk om te zien, en dus ook flink op hoogte.

Op de top stopten we en werden we een ‘ truienschuur’ ingeleid. Zo noem ik het maar. We kregen een uitgebreide (Spaanse) uiteenzetting over alle verschillende wolsoorten, met als belangrijkste boodschap: koop ze, ( wel met 30% speciale korting). Na deze commercial-break mochten we een lama-stal’ betreden, waar we alpaca’s en lama’s op de foto konden zetten, als achtergrond van ons eigen zelf natuurlijk. 

En toen verscheen de Sjamaan! Hij ging een heel ritueel doen met ons, we mochten drie coca-bladeren pakken, die goed vasthouden met de groene kant naar voren, allerlei kreten in het Quechua (de Inca-taal) uitschreeuwen en daarmee verdienden we de zegen van Pachamama (moeder aarde). Voldaan met deze geruststellende zekerheid van toekomstig geluk, mochten we vervolgens onze coca-blaadjes, na er drie keer op geblazen te hebben, in het vuur gooien. De sjamaan sloeg ons links en rechts om de oren met een bosje takken en tenslotte mochten we gaan na een laatste Quechua-oerkreet.

De zegen van de sjamaan kwam meteen geweldig van pas, want er barstte daar in de bergen een stevig onweer los. We snelden naar de benedenverdieping van de bus en dachten daar droog te zitten. Dat was buiten de APK- keuring van de bus gerekend! Want uit alle hoeken en gaten kwam er water. Niemand maakte zich er druk om, de 30 Peruanen verzamelden zich, niet binnen anderhalve meter, in de kleine ruimte en de muziek (hysterisch huayno muziek) werd een tandje hoger gedraaid.

Beneden aangekomen kochten we een paraplu, beetje laat maar toch. We gingen nog lekker eten en dronken (natuurlijk) de plaatselijke toverdrank Pisco Sour. Heerlijk!

En toen? Snel naar huis om dit verhaal te schrijven, voordat ik alles weer kwijt ben. Hoewel....deze dag onthouden we wel.