Amigo Taxi-Mario en de val bij de ruïne

(door Marco)

Laten we eens beginnen bij het ontbijt, want daar moeten we nogal aan wennen. De keuze is voornamelijk welk soort eitje je wil: geklutst, gebakken, gekookt....wat een keuze! Maar een lekker Hollands boterhammetje met kaas is er niet bij! Onze kokkin blijft er vrolijk onder en presenteert ons dagelijks het gevarieerde eiermenu. Nou ja, pannenkoekjes waren er vandaag, een fijne afwisseling van ons eierdieet. Daar hebben we van geprofiteerd natuurlijk.

En toen weer de stad in, manoeuvrerend tussen de verkopers van schilderijtjes, dames die massages aanbieden en de onvermijdelijke alpaca-dames. Na tientallen malen ‘ No gracias’ kwam Niels ons bevrijden, op naar een ruïne complex van de inca’s, vlakbij Pisaq. Met heuvels bedekt met landbouwterrassen. Gelegen in de heilige vallei, dus we gingen omlaag! 

En jawel, een taxichauffeur vinden was niet moeilijk, het is moeilijker om een gewone auto te vinden dan een taxi lijkt het wel. De chauffeur Mario was de kwaadste niet, hij was bereid het gehele stuk te rijden , te wachten bij de vallei en dan ook weer terug, natuurlijk voor een zeer schappelijk bedrag. Het was een flink stuk rijden, dus Mario veranderde onderweg al snel van een chauffeur in een amigo ( dat is hier trouwens niet zo moeilijk, vriendschappen worden in drie zinnen opgebouwd). 

Onderweg stapten we even uit bij een uitzichtspunt, met een ( je verwacht het niet) schitterend uitzicht op de vallei. Een stukje verderop waren wegwerkzaamheden , het is februari en dus geen toeristenseizoen. Dat hebben wij weer, zijn we eens in Peru en dan word je geacht geen toerist te zijn! 
Dat betekende dat we even moesten wachten in het plaatsje Pisaq, we kregen de vrije teugel van amigo Mario en al snel vonden we een souvenirshop, uiteindelijk altijd het hoogste doel. Authentieke handgemaakte kaartjes voor Hennie en een Inca-schaakspel met schaakstukken die de strijd tussen de Spanjaarden en de Inca’s voorstelden voor Niels, een mooie buit! Tevredenheid alom.

En nu opschieten voor het bezoek aan de ruïnes! Naar boven hobbelen dus achter de wegenbouwvoertuigen.  Vervelend was het dat we moesten opschieten, om 12 uur sloot de toegangsweg weer en dus gingen we in flinke pas omhoog. Maar de tocht leverde, ondanks het marstempo, mooie plaatjes op. Op de weg naar beneden was er een struikelpartij te betreuren: bij een inhaalmanoeuvre van een aantal langzamere medewandelaars wist Hennie even het rechte pad niet te behouden. Een pijnlijke elleboog, een zeer been en een kapot fleecevest was het wrange resultaat. Even bijkomen dus en ondanks val waren we op tijd terug bij onze trouwe Mario, die welgemoed aan de terugweg begon. En hij wilde ook nog wel even stoppen bij cristo blanco, gisteren gemist door het onweer maar nu kwamen we daar weer langs en konden we dat vinkje  ook nog plaatsen op onze bucketlist. Wat een geruststellend gevoel!

In Cuzco terug aangekomen ging Niels naar huis en wachtte ons een nieuwe uitdaging: lunchen zonder onze gids/ vertaler. Maar....geen enkel probleem, we kunnen het! Gewoon in het Spaans bestelden we onze donderdag-dagschotel, muchos gracias en hasta pronto!

De dag eindigde bij Niels en Ana thuis, en met de plaatselijke über-taxi werden we voor een euro weer bij het hotel afgezet. Welterusten!