De hel van Humantay

(door Hennie)

Om onze laatste dagen nog wat mooie foto’s te kunnen maken, besloten we om de dagtocht naar Humantay te maken. Vooraf hadden we de informatie gelezen en we dachten dit wel te moeten kunnen doen. 
Niels ging met ons mee en om kwart voor vijf ‘s morgens werden we opgehaald met een busje. En daar gingen we. Om 8 uur stopten we voor een ontbijtje en toen gingen we door naar het beginpunt van de tocht op 3900 meter hoog. 

Wat kan ik erover vertellen , vanaf hier lopen de verhalen van Marco en mij apart. 
ik zal beginnen met mijn verhaal. Al het geklim hier, in combinatie met de hoogte, waardoor je constant gebrek aan lucht hebt, gaat je niet in de koude kleren zitten. Al na een kleine honderd meter liep ik achteraan te hijgen . Ik besloot dan ook mijzelf niet langer te kwellen en maakte dankbaar gebruik van het aan mij aangeboden 🐎. Marco en Niels vonden dit belachelijk maar ik was er klaar mee. Helaas volgde het paard niet de route van de groep, maar dit kon mij niks schelen. Samen met mijn vriend die het paard leidde, hobbelde ik naar boven en werd met nog 10 minuten klimmen naar de top afgezet bij het prachtige bergmeer, wat op 4400 mrt. Hoog lag. Ook deze 10 minuten voelen alsof je een marathon loopt. 

(Door Marco)

Bergwandelen……Niks is leuker dan dat, heb ik altijd gevonden. En inderdaad, het ging lekker. Omgeven door de enorme pieken van de Andes voel ik me prima en dacht ik inderdaad, toen Hennie op het paard getild werd, dat is toch helemaal niet nodig. 
ik zei tegen Niels: loop maar door! Niet steeds achterom kijken! Maar mijn eigen tempo werd steeds langzamer, ik voelde mijn hartslag steeds hoger worden, kreeg hoofdpijn en pijn in mijn borst. Overal liepen de bergmensen om me heen met paarden: ‘ taxi sir’? en ‘ caballo señor’? Ik lachte ze weg en zei: ‘ no,no, caminando’, want ik wilde lopend boven komen. Onze gids liep achteraan en op een gegeven moment adviseerde hij me om toch een paard te nemen. Dat heb ik dus gedaan, ik liet me omhoog rijden, hield me goed vast en honderd meter voor de top werd ik eraf gezet. Elke meter was eigenlijk een teveel toen. Bovendien wist ik niet waar Hennie en Niels waren.  
De top bereikt: een schitterend meer met groen water, met op de achtergrond de witte gletsjers, echt heel mooi. Foto’s maken. Maar goed ging het inmiddels allang niet meer.

Wat ik op de terugweg meemaakte heeft me besloten om nooit meer naar een hoogte van 4000 meter te gaan. Ik kwam inmiddels lucht te tekort, en ik moest verschillende keren extra zuurstof krijgen. Ik weet niet eens hoe ik het moet omschrijven: je hapt naar lucht en elke stap is er één teveel.  Beneden aangekomen had de gids geregeld dat er coca-thee voor me klaarstond. Een oud mevrouwtje begeleidde me naar een stoel en liet me dus thee drinken en spoot één of ander kruidig goedje op mijn handen dat ik moest inhaleren. 

Nou ja, laat ik het niet te dramatisch maken: het kwam goed toen we weer in de bus zaten. Hoe. lager hoe meer lucht. Want toen moesten we nog vier uur in die bus zitten, begeleid door de onvermijdelijke panfluitmuziek, want de chauffeur had zijn playlist ‘ panfluittoppers voor toeristen’ weer opgezet.

( door Hennie)
Vanaf de top naar beneden was nog  een flinke inspanning. Overal losse stenen, Marco die op apegapen lag, de zon, de hitte, verzwikte mijn enkel nog, opgehesen door twee vriendelijke groepsgenoten, kortom : het was de dag waarvan je later zegt; gelukkig hebben we de foto’s nog.

in het hotel aangekomen gingen we direct door naar bed en hebben geslapen als een blok beton.

Nu allebei spier- en andere pijntjes🤪MAAR: We did it!

geniet van de foto’s 

groetjes Marco en Hennie