Ons Peruaanse avontuur in 10 punten

(door Marco)

Morgen vertrekken we, na een hopelijk negatieve testuitslag ( test hebben we net gehad). Dat is nog geen zekerheidje, want ik was gisteren een beetje ziek en Hennie ligt nu op bed. We weten niet waarvan, maar we denken gewoon door alle inspanningen, emoties en indrukken. Goed om weer naar huis te gaan. Weer aan het werk te gaan, alhoewel dat nog heel ver weg lijkt. Vertrekken blijft ook een beetje dubbel natuurlijk, we laten Niels achter. Maar we hebben nu wel zijn wereld ontdekt: Cuzco en zijn inwoners, zijn vrienden, zijn appartement en alle gekke culturele verschillen met onze nuchtere volksaard. Wat viel ons op?

1.Afspraak = geen afspraak!

Op tijd afspreken is onmogelijk, alles kan worden afgezegd of uitgesteld. ‘A las tres en punto ‘ betekent weliswaar om drie uur precies. Maar die hele ‘en punto ‘ kan gerust uit het Peruaanse vocabulaire gehaald worden. Dan doen ze gewoon niet. Vanochtend om 10 uur een test afgesproken. Om half 12 waren we aan de beurt....

2. aangesproken worden op straat om iets te verkopen

natuurlijk wisten we dat dat er nou eenmaal bijhoort. Gisteren turfden we het aantal keren dat we ‘ No gracias’ moesten zeggen op straat: op een lengte van ongeveer 600 meter was dat meer dan 30 keer. Het is ook niet erg, ze moeten hier allemaal hun geld verdienen, maar soms heb je er geen zin in. Het gaat dan om aanbiedingen van reizen, van massages, van schoenen poetsen, van restaurants, of gewoon bedelaars. Moeilijk om altijd vriendelijk te blijven. Gisteren zaten we even uit te puffen van een middagje shoppen, en onmiddellijk stond er een schoenpoetser klaar die mijn voet al op zijn verhoginkje had gelegd voordat ik ‘ No gracias’ kon zeggen. Ik vroeg wat het kostte, hij zei: maakt niet uit, wat je er voor over hebt. Hij was al aan het poetsen....hij vroeg hoeveel kinderen ik had. En wat een toeval : hij had er ook drie! Hij zei wat een prachtige schoenen het weer werden, in precies de juiste kleur. Ik bevestigde enthousiast. Bij de tweede schoen werd het anders: hij wees op zijn potje dure en heel speciale schoenpoets en zei dat dat een flesje was van 45 soles! (ongeveer 11 euro), Niels had me steeds verteld dat schoenen poetsen niet meer dan 5 soles mocht kosten, dus we wisten genoeg, hier gingen wij de boot in! 45 soles amigo! Ik heb afgedongen tot 25 soles, maar toch loop je dan niet meer zo happy op je mooi blinkend gepoetste schoenen. Zo doen ze dat dus, en dat continu!

3. de alpaca-dames

overal lopen ze, en wat zijn ze schattig: de alpaca’s, baby-alpaca’s en de bijbehorende dames en vooral hun kinderen, volledig in klederdracht. ‘ make picture’? Hennie probeerde ze gisteren van afstand op de foto te zetten: mooi niet! Ze zagen het direct en de kleine meisjes liepen op een drafje naar ons toe, met opgehouden hand! Ook hier wen je aan en het is min of meer grappig, maar ja: kleine kinderen die de hele dag op deze manier aan het bedelen zijn, wat moet je daar als westerling nou precies van vinden? Maar even niks denk ik. 

4. eten

dat viel me echt mee! Behalve de cuy (cavia) en de ceveche ( dat mag ik niet zeggen van Niels, maar het is alsof je een bord vol zure haring op je bord krijgt), vond ik al het andere eten echt lekker. En....heel goedkoop, voor 10 euro kun je hier prima eten, en dat is toch weer mooi meegenomen.  

5. Fiesta de Bodas

Daar ging het om natuurlijk! Daar kwamen we voor. Wat een duizelingwekkend gebeuren was dat. Alleen het idee al: je kind woont aan de andere kant van de wereld en trouwt daar. Het was echt een mooi feest, we zijn gek op Ana, de plek was prachtig, het was mooi weer. Maar toch....elke ouder zal snappen wat ik bedoel. Maar wat leuk, die typische Quechua-ceremonie, in klederdracht, met die cocabladeren. En dan al dat dansen, continu, mensen zijn hier altijd vrolijk en willen vrolijke muziek. Daar kom ik aan met mijn voorkeur voor donkere progressieve rockmuziek 😉. Heel mooi om mee te maken...

6. De panfluit 

Natuurlijk wisten we dat! Op,elke braderie in Nederland staat een Peruaans folkgroepje lekker op de panfluit te improviseren, met een poncho aan. Dat is folklore. En natuurlijk hoort daar Simon en Garfunkels klassieker ‘ el condor pasa ‘ bij ( laat Niels het niet horen, want hij begint meteen over de oorsprong van dat nummer, en dat Art en Paul daar niks mee te maken hadden 😀). Hee, maar het is echt zo! Overal panfluitmuziek! In de bus vooral, maar ook in de restaurants, of live op het plein. Leuk hoor, maar af en toe een jaren 70 classic ertussen was voor mij ook prima geweest.

7. Macchu Picchu

Die kon niet ontbreken he! Dat was een verplichting. Natuurlijk gingen we daar naartoe en namen de lange reis en het slechte hotel voor lief. En wat was het mooi om op zo’n plek te zijn! Zoveel historie, zo beroemd, en nu kunnen wij zeggen dat wij bij dit wereldwonder waren. Niet onbewolkt, maar misschien maakte dat de foto’s nog wel mooier. En een goede gids die ons alles heeft verteld over het Quechua-volk ( hij weigerde het Inca’s te noemen, zo heette alleen de koning in Cuzco). 

8. hoogteziekte 
Tsja....meegemaakt dus. Wat was ik beroerd en een beetje in paniek. Ademnood is heel akelig. Maar ja, we wisten dat het kon gebeuren. En Lake Humantay was wel heel mooi....maar ik kon er niet van genieten. Wat wel mooi was, behalve het meer? De hulp die je overal krijgt! Mensen zijn zo lief en behulpzaam hier. Natuurlijk van Niels, die me stapje voor stapje naar beneden toe leidde, maar ook van mede-reisgenoten en van de plaatselijke oude dametjes die thee voor me maakten en me verder begeleidden. Ik ben er niet trots op, maar op zich is het dan wel weer een hele ervaring om mee te maken. En een waarschuwing om het niet meer hogerop te zoeken dan deze veilige 3500 meter van Cuzco.

9. de wegen en de reisduur
Alles is ver! En overal hobbelt het! In de taxi of in de bus, het gaat maar door tussen al het drukke verkeer. En wil je iets beleven? Minstens vier of vijf uur reizen, en dan nog terug. En heel vroeg opstaan, rond 4 uur. Je bent echt kapot na zo’n reis, hoe mooi het ook is.

10. tenslotte
Wat een land, wat een ervaring, wat een cultuur. Zoveel indrukken, het doet iets met je gestel, hoe dan ook. Dus niet heel geK dat we nu een beetje ziek zijn. Maar we hebben het gedaan. En het zou zomaar eens kunnen dat Niels en Ana dit jaar nog naar Nederland komen om het feest op zijn Hollands nog eens over te doen. Is dat een afspraak? Hmmm....zie punt 1! 😏

en oh ja....ik mag van Hennie vast de kolibrie niet vergeten! Haar dagelijkse foto-momentje...