Fiesta de bodas

(door Marco)
En toen was het zover, 18 februari, de reden van onze reis. In onze beste kleren stonden we te wachten op de taxi, die keurig op tijd kwam. Lang geleden dat ik een stropdas droeg. We gingen de bergen in, naar het mooie uitzicht op de stad Cuzco, naar een gelegenheid die Rumi Kancha werd genoemd, een mooie locatie. De zon scheen en zou de hele dag blijven schijnen, en dat is echt een unicum dat we hier nog niet meemaakten! Geluk met het weer dus.

De ceremonie begon te laat, maar daar zijn we inmiddels aan gewend in dit land. Een keurige meneer van de plaatselijke burgerlijke stand begon eerst alle namen te controleren: Niels, zijn getuige Oscar, wij mochten ook onze hand opsteken, en toen kwam Ana in haar mooie jurk de berg af aan de arm van haar broer. Mooi plechtig moment. Het officiële gedeelte duurde een kwartier, de ambtenaar sprak mooie woorden ( hebben we later gehoord, want we verstonden er eerlijk gezegd helemaal niks van). Maar uiteindelijk werden de handtekeningen gezet en was het officieel: onze zoon is getrouwd. 

Het vervolg was eigenlijk nog leuker: Niels had geregeld dat er een soort van sjamaan aanwezig was ( tevens bandleider) om nog een extra ceremonieel tintje te geven aan het feest. Dat was inderdaad heel leuk. De ceremonie met de cocabladeren kenden we al, drie blaadjes in de hand, een wijze spreuk er achteraan en vervolgens het vuur in gooien: verzekerd van geluk! Daarna werden Niels en Ana met een lint aan elkaar vastgeknoopt en mochten ze een uitgebreide dans uitvoeren. Begeleid door een originele, ja, hoe noem je dat eigenlijk, een peruaans strijkkwartet.

het feest kon beginnen, we gingen in de tent op onze plaatsen zitten en de Weense wals werd ingestart. Een echte wisseldans volgde, zoals dat eigenlijk in Nederland ook heel klassiek was om iedereen op de vloer te krijgen. Maar tot zover het rustige gedeelte, de voetjes konden van de vloer met luide Spaanse dansmuziek. Een soort ceremoniemeester begeleidde dit dansfeest door steeds weer mensen de vloer op te roepen ( en ja, ook onze namen kende hij en dus waren we regelmatig centraal op de vloer te vinden.

De schaarse rustmomentjes werden gebruikt om de taart aan te snijden en om de lunch rond te brengen, overigens begeleid door ‘ El Condor Pasa’. De speeches werden gehouden (alles in het spaans inderdaad, ook die van ons), wijn en whisky kwam op tafel voor de liefhebber, en daarna startte de muziek weer en konden de dansers weer hun hart ophalen. Nee, weinig panfluitmuziek vandaag! 
 

Het was mooi om zoveel verschillende culturen bij elkaar te zien zitten. Nederlandse Peruanen, gewone Nederlanders, de familie van Ana uit een dorp in de Andes, allemaal anders uitgedost. Het werd een mooi en uitbundig feest. Ik vond de taalbarriere lastig, waardoor je toch de speeches niet goed begreep en waardoor je ook niet met de andere aanwezigen gemakkelijk een gesprek kon voeren. En ja, je kon er niet omheen op zo’n dag, natuurlijk misten we Stijn en Michelle en onze familie en vrienden. Dat voel je natuurlijk wel de hele dag.

Ik ben nog lang niet compleet met deze beschrijving, waarschijnlijk volgt er nog een deel 2, door Hennie. Want de vermoeidheid is toegeslagen en dan schrijft het niet gemakkelijk meer.

nu resten nog vijf dagen Peru. We gaan kijken wat we nog kunnen doen. Maar dit was een mooie, en ook emotionele dag, precies zoals we konden verwachten. 
Een Peruaanse bruiloft meegemaakt, met als bruidegom onze zoon. Je verzint het niet....