El Gato Negro

Gisteren naar een barbershop geweest, wat een avontuur. Een uur lang in een kappersstoel gelegen, voor het eerst in 30 jaar. Hoofd, baard, oren, wenkbrauwen, het hele pakket. Terwijl de dames cappuccino kregen heb ik stilgelegen onder een warme natte handdoek, en is elk haartje wat er niet hoorde te zitten kundig weggehaald. Leuke ervaring.

En toen woensdag. Slippers! Dat moesten we hebben, bedachten we ineens. Als we zaterdag naar de Amazone-jungle gaan en daar in een luxe lodge verblijven inclusief zwembad, moet er wel een manier zijn om ons te verplaatsen. Geen probleem, op de dichtstbijzijnde markt hier in Cusco was een mevrouw met honderden slippers in alle maten. In een heel klein kraampje waren de slippers uitgestald, en vervolgens trok ze allerlei zakken boven haar hoofd open met het door ons gekozen exemplaar in de juiste maat.

Gelukt! Op naar Jack’s Café voor de lunch, midden in het toeristisch centrum. De vriendelijke aard van de alpaca blijkt niet alleen op straat te aanschouwen, een alpaca-burger met extra mayo was een delicatesse.

Santuario animal de Ccochahuasi, heette de plaats die wij eerst voor dierentuin zagen. Maar dat was het niet, het was een opvanghuis voor dieren die eerder mishandeld waren. In feite was de entree dus voor een goed doel, maar het was de moeite waard. We zagen heel veel papegaaien, we zagen aapjes, een toekan, een Paddington-beer. We zagen uiteraard alpaca’s en leerden dat we deze vriendelijke lama’s gerust mochten knuffelen en gras voeren. Dat deden we dan ook maar, hoewel het feit dat ik twee uur eerder nog een alpaca-burger had gegeten me natuurlijk wel met een panisch schuldgevoel opzadelde en ik het knuffelen maar aan Hennie en Ana overliet.

En ja, daar waren ze, zes condors in de opvang. Daar hadden we vorige week nog urenlang voor in een toeristenbus gezeten en hier liepen ze vlak voor onze neus. We kregen een heuse condorshow te zien, de dieren vlogen laag over ons heen en landen boven ons hoofd. Waarna we, op een halve meter afstand, op de foto met de grootste van het condor-gezelschap mochten. Beter kon het eigenlijk niet, met mijn favoriete vogel op de pasfoto. De dag kon al niet meer stuk, en toen stond de botanische tuin nog op het programma.

Deze botanische tuin in kwestie bleek een soort binnentuin te zijn, gerund door een enthousiaste vrijwilliger. Ik heb vooral veel cactussen gezien, maar verdergaan het allemaal niet erg geweldig, het was niet  groots opgezet. Er was een aardappelmuseum, waar de stichter van het museum,  Filipe Marin Moreno,  erkend botanicus, nog eens werd geeerd met een eigen vitrine. Er waren achter glas 350 soorten aardappels tentoongesteld. Voor de liefhebber zullen we maar zeggen, daar was ik er overigens geen van.

Op de terugweg kwamen we langs de Eucalyptus-bomen in Q’enqo, mooie hoge bomen. 

In de avond ben ik samen met Niels naar zijn stamcafé geweest, El Gato Negro. Het was er erg rustig , behalve dan uiteraard de luide Salsa-muziek. Bryan was de barman, bekende van Niels want lid van zijn voetbalteam, hij kon net boven de bar uitkomen, wat een grappig gezicht was. De gewoonte hier is om een literfles bier te bestellen die dan vervolgens gedeeld wordt, dus je krijgt er kleine glaasjes bij. Dus Bryan kwam aansnellen met zijn twee kleine glaasjes en zijn grote fles, en onder het genot van dansbare muziek hebben wij onze gesprekken gevoerd. Leuk om te zien hoe het werkt in een Peruaanse kroeg.

En nu is het laat, maar niet te laat om deze blog te publiceren, bij deze!

Marco