Prei en chocola

Vandaag gaan Hennie en ik, aan de hand van Ana, opnieuw Cusco (her)verkennen. We zijn inmiddels weer opgeknapt en kunnen alweer een flink stuk lopen, dat is het probleem niet meer. Niels zien we vanavond weer.
Ana, Hennie en ik stappen in de eerste de beste stokoude Suzuki Alto die voorbijkomt in de vorm van een taxi. Natuurlijk, geen probleem, met zijn vieren in die auto voor 6 soles (1 euro is ongeveer 4 soles). Het openbaar vervoer hier bestaat dan ook voornamelijk uit taxi’s, altijd bestuurd door mannen, en in over het algemeen oude autootjes. Taxichauffeur is hier geen beschermd beroep, iedereen kan in zijn auto stappen en het nobele beroep van taxichauffeur beoefenen. Vaak zijn het geen fulltime chauffeurs, maar mensen die een baan hebben en tussen de bedrijven door nog wat verdienen als chauffeur. Hoe dan ook, we komen, ondanks de continu  toeterende chaos om ons heen, over het algemeen toch vrij vlot in het stadscentrum.

We komen uit bij het chocolade-museum, we krijgen daar (gratis,) een kort verhaal over het maken van chocolade en we zien (door het raam) hoe het gemaakt wordt. De chocoladegids vertelt dat er maar drie soorten chocola bestaan, namelijk wit (ja, dat is dus gewoon chocolade, daarover is veel discussie) melk en ‘dark’ ( wij noemen het puur). Vervolgens komen we in het ‘ winkeltje’, wat een keuzes hebben we daar tussen alle soorten repen chocola in prachtig gekleurde wikkels. Ik kan nu niet anders dan chocola kopen, want mijn collega’s lezen deze blog ook en ik durf nu niet zonder een mooie reep Peruviaanse chocola gemaakt van Cusco-cacao thuis te komen.

Na de lunch gaan we naar de grote San Pedro markt, een grote overdekte markthal, waar we ook vorig jaar al meerdere keren verwonderd rond hebben gekeken hoe ongestructureerd hier de waren te koop worden aangeboden: hoog opgestapelde groente en fruit die wij heel vaak niet eens herkennen. Ik vind het leuk om hier rond te lopen. Maar Ana bekijkt een prei, kijkt een keer afkeurend en loopt de markthal weer uit. Op straat moet je zijn, weet zij, in de omliggende straten is het namelijk ook markt, voornamelijk op de grond. Daar zitten op elke vierkante meter de verkopers, met hun waren uitgestald. Overal kun je groente en fruit kopen, maar je moet wel weten waar je moet zijn. En de prei blijkt hier vier keer zo goedkoop te zijn. Tsja, daar gaat mijn voorliefde voor de markthal, de straat is kleuriger en ook nog goedkoper.

in de avond bezoeken we, samen met Niels, een café met een volledig Nederlandse uitstraling en ook inboedel, gerund door een Peruaanse die een aantal jaren in Nederland heeft gewoond. Zelfs handgemaakte bitterballen, wat wil je nog meer als naar rust en regelmaat zoekende toerist in dit land van uitersten.