De tribune bij de papegaaienmuur

Zoals beloofd in de folder van Tambopata,  de papegaaienmuur op de vierde en laatste dag! We stonden weer voor dag en dauw op, kleedden ons routineus aan in het donker, en volgden onze gids door de donkere paden van de ons inmiddels vertrouwde jungle. De ‘walking palmtrees’ (nee, ik ga het niet uitleggen), de zijdezachte bladeren, de rubberbomen, de veelkleurige blaadjes en natuurlijk de tarantula’s en de kleine giftige spinnen, niks wat ons nog van de wijs kon brengen in deze habitat. De gids liep stevig door, we moesten op tijd zijn, want de papegaaien zouden wel eens om klokslag half 7 met zijn allen kunnen besluiten om op die klei-muur te gaan zitten.

Aan het einde van het pad vol gevaren was het allemaal te doen. In de verte de klei-muur, nog geen papegaai te zien, en voor ons een soort van toeristen-tribune waarop we met 30 man lekker konden gaan zitten in afwachting van de show. Heel stil zijn, niet bewegen, dan zouden ze wel komen. Verrekijkers werden doorgegeven, fototoestellen werden klaargezet, zou het zo’n kleurenspel worden zoals ons was voorspeld in de folders?

Na een half uur daalden de papegaaien neer, ze waren allemaal groen, dus tegen een groene achtergrond viel het niet mee om ze te tellen. Maar het moeten er toch zo’n 200 zijn geweest. Een mooi gezicht, dat zeker, maar ook weer niet dat natuurwonder dat we verwachtten. Na een kwartier schrokken de vogels, ineens waren ze allemaal weg. Onze gids maakte ons duidelijk dat ze waarschijnlijk vandaag niet meer terugkwamen.

Terug ons paadje af, naar het ontbijt en het afscheid van de lodge in Corto Maltes. We vertrokken met een goed gevoel. Het was afzien door de hitte de eerste twee dagen, maar toen hebben we toch echt een vakantiegevoel gekregen. Biertje aan de bar, kaartje leggen, lekker eten (dat was goed verzorgd), het zwembad, de flora en fauna om ons heen, het was heel intens allemaal.

Terug in Puerto Maldonado bezochten we nog een ‘local market’, met de inmiddels bekende kleurenpracht in groente, fruit en ook kleding en tassen. Ana kocht daar verse vleeswaren die wij niet hadden durven kopen (het ligt daar toch in 35 graden open en bloot tussen de vliegen geëtaleerd.

Dan naar het vliegveld, waar Hennie eindelijk een paar fraaie koelkastmagneten kon bemachtigen (een al lang gekoesterde wens van haar, en ja, ze was blij!).

En dan zijn we nu terug in Cusco, waar een Belgisch biertje op me wachtte in onze favoriete Crêperie (ja, ook ik was nu blij).

Bij Ana en Niels thuis was het heerlijk fris (toen we vertrokken naar de jungle vonden we het hier koud, maar dat was echt onterecht!).

Home sweet home….