Op pad naar Humedal de Huasao

we vinden het leuk om iedere dag wat te doen, zolang we hier zijn. En na een gezellige middaglunch, gingen we daarna met onze aardige vaste privé-chauffeur Ronald op pad.

Ronald studeert toerisme, wil graag Engels leren spreken, en verdient met zijn auto een beetje bij door toeristen rond te rijden. Ik vind hem aardig, hij rijdt rustig en zijn auto is niet een aan elkaar geplakte hoop roest met deuken. Hij spreekt geen woord Engels, maar de intentie is goed.

het parkje waar we naar toe gaan is in een buitenwijk van Cusco, qua kilometers een half uurtje, maar met het Cuscoiaanse verkeer zijn we al snel weer een uur onderweg voordat we onze bestemming bereiken.

het cafeetje bij de ingang produceert weer veel decibellen hysterische peruaanse muziek, dus waar die rust dan vandaan moet komen vraag ik me op dat moment wel af. 
 

we beginnen aan de rondwandeling over een netjes aangelegd paadje, waar mensen met een handicap en die slecht ter been zijn gelijk kunnen stoppen. Het is een verschrikkelijk martel-pad met grote en kleine keien, waar je geconcentreerd overheen moet lopen anders lig je op je snuit.

maar gelukkig zien we al direct enig wildlife in de vorm van een wilde cavia, dus mijn geluk kan niet op. Verderop spot ik nog de Puno-Ibis en een bijzonder gekleurde eend , dus helemaal happy!

in het parkje staan verder beelden (assorti) . Grote touwen eromheen en een bord met tekst “niet aankomen” maakt de ervaring compleet.

afgaande op het geluid naderen we weer de ingang, waar we na afloop nog even snel plassen in de wc zonder wc papier (hier standaard niet aanwezig) maar als een echte pro heb ik inmiddels altijd een pakje papieren zakdoekjes bij me 😃.dus nu kan de terugreis weer beginnen. 
een uur later zijn we weer lekker gehusseld en voorzien van de nodige uitlaatgassen weer thuis bij Niels en Ana.

groetjes

Hennie