El condor no pasa

(Door Marco) Nou, daar liggen we dan in ons hotelbed in Agua Caliente, de laatste stop naar het ultieme doel Macchu Pichu. Uitgeteld na een dag die om half 6 al begon. Om half 7 stapten we in de bus, samen met Niels en zijn vriend Oscar. Chef reisbureau Jesus, getooid met bandana, legde ons nog even in engels en spaans uit hoe lang de dag zou worden, en tien minuten later gingen we in een bus vol toeristen. 
 

onze reisleider was een vlotte prater en begon elke zin met ‘ my dear friend ‘. Hij voelde daarom al snel als familie.

eerste stop was in Chinchero, waar we een workshop wol kleuren kregen van een grappige traditioneel geklede dame. Na afloop mochten we, uiteraard, truien of andere souvenirs kopen. 

Terug  in de bus hield de gids even op met praten en kon de muziek aan. Het lijkt een cliché, maar de panfluit voerde de boventoon, en dan vooral de steeds terugkerende klassieker El Condor Pasa, in allerlei varianten. 

tweede stop waren de zoutmijnen van Maras. Alvorens daar doorheen te lopen kregen we een uitgebreide toelichting op de plaatselijke zoutwinning en konden ww zout dan wel iets anders inkopen. 
die zoutmijnen waren wel erg mooi, omgeven door het hooggebergte van de Andes, waar we dwars doorheen reden. 
 

derde stop was Urubamba, waar we gingen lunchen. Een uitgebreid buffet stond voor ons klaar en we hadden honger, dus dat kwam helemaal goed. En hé, kijk daar eens: een panfluitspeler omlijstte de lunch met fijne echo’s uit de Andes en jawel: El Condor Pasa.

de middagstop was het meest indrukwekkend: terwijl de bergen alleen maar hoger werden kwamen we aan in Ollantaytambo. Nu wordt alles hier altijd vergeleken met Macchu Pichu, maar ik denk hier wel terecht! Schitterende inca-terrassen en prachtige uitzichten werden ons gegund door onze ijverige gids. We bleven maar foto’s maken.

Toen kwam het moment dat Hennie en ik afscheid namen van de rest van het reisgezelschap: wij waren de enige die door reisden naar Machu Pichu. Daar liepen we  dan, in de hitte met zijn tweeën op weg naar het station. Precies op tijd kwamen we aan: en we mochten twee mondmaskers opzetten en ook nog een plastic gezichtsmasker. Volledig ingepakt zaten we in de trein naar Agua Calientes.

Twee uur lang. Met panfluit muziek. Met af en toe een toeristische tip: want we gingen verder het oerwoud en de Andes in en de plaatjes werden sprookjesachtiger. Als we goed keken zou de nationale vogel misschien nog overvliegen, maar helaas, El Condor no pasa. 
De conducteur was in eerste instantie streng: hij wees ons steeds op de mondmaskers, maar hoe langer de reis duurde hoe vriendelijker hij werd, tot zelfs het moment kwam dat hij er op stond van iedereen even een foto te maken. Gezellig!

en nu dus, zoals gezegd, aangekomen in een lawaaiig hotel. Morgen de grote dag en zullen we eindelijk Machu Pichu zien. Dat moet toch wel indrukwekkend zijn. Zouden we nog een condor zien? Of zou het beperkt blijven tot een panfluitspeler die El Condor Pasa uit zijn repertoire tovert? Morgen gaan we het zien!