Vamos!

Daar staan ze dan, drie grote koffers en twee kleine koffertjes, de rugzakken volgen nog. Het meeste in ingepakt, we doen een poging om niks te vergeten. Dus zomer- en winterkleren, lange en korte broeken, petten tegen de kou en tegen de zon, het is een ingewikkelde voorbereiding. We hebben een grote koffer vol met spullen om de plaatselijke Hollands-Peruaanse gemeenschap te verblijden. Ze mogen zich verheugen op de komst van bijzondere exotische producten uit Holland in de vorm van onder andere potjes sambal, doosjes hagelslag, flesjes maggi en cupjes koffiemelk. Wat zullen ze reikhalzend naar onze komst uitkijken.

Hier en daar liggen de boeken over Peru, Hennie heeft zich uitgebreid voorbereid. We kennen nu alle mooie plaatjes van alle moeilijk bereikbare plaatsen waar wij naar toe willen. Op reis naar een land met verschillende klimaten, met hoogte en laagte, zee en bergen, jungle en woestijnen, en we gaan het allemaal beleven. Woensdag is het zover, eindelijk op weg naar Lima. Twaalf uurtjes vliegen met KLM en we zijn er, en dan is het weer zeven uurtjes vroeger, dus netto kost het zelfs maar vijf uur. Amper tijd om een boek te lezen, koffie te drinken en een vliegtuigmaaltijd te gebruiken.

Natuurlijk heb ik mijn studieboeken Spaans weer even doorgenomen. De rekening vragen, hoe werkt dat ook alweer? Mayra, onze onvolprezen lerares Spaans, heeft mij geleerd ‘me puede traer la cuenta por favor?’ In keurig algemeen beschaafd Spaans. Maar ja, de Peruaans etiquette is lang niet altijd zo verfijnd,  heb ik ervaren, het hardop roepen van ‘Cuenta’! is ook voldoende om te kunnen betalen. Beleefdheidsregels zijn overal anders, blijkt wel.

Contant geld moeten we mee nemen, ook dat is weer wennen. In Peru worden de soles graag nog cash ontvangen. Dus eerst morgen nog even op zoek naar een geldautomaat.

Waar ik me op verheug? Allereerst natuurlijk om Niels en Ana weer te zien. Om samen op een terrasje te zitten met zicht op de oceaan en een biertje te drinken. Ik wil vooral graag een condor zien, een echte. Want mijn eerste condor die ik ooit zag was niet bepaald indrukwekkend. Het was tijdens een vakantie in Frankrijk dat we een dierentuin bezochten waar de hoofdact een condor was. Ik had er nog nooit een gezien, en was echt benieuwd hoe ze eruit zagen, hoe majestueus hij was als hij zijn enorme vleugels spreidde.

Daar zat hij dan. Hij was nogal mager en zag er vooral uit als een kalkoen. Hij stond op een soort sokkel en zat met een poot vast aan een ketting. Als hij van zijn sokkel sprong, kon hij een meter lopen. Hij krijste continu zijn condor-roep, met de bedoeling om omstanders op afstand te houden. Dat lukte niet, als tentoongesteld relikwie werd hij voor mij slechts de gevleugelde teleurstelling na een hooggespannen verwachting. Ik hoop de komende weken echt op meer!

Met het pakken van de koffers vanochtend is het begonnen en hebben we de kriebels gekregen. Nog drie dagen, dan zijn we onderweg. Vamos!

Marco