In Lima met koffers!

En we zijn weer in Lima, na de heenreis met het koffer- incident. In het vliegtuig zochten we naar allerlei formulieren op de KLM-site, maar we vonden ze nooit. Hoe moest dit goed komen? Maar net voor de landing werd ons medegedeeld dat er, direct na het verlaten van het vliegveld, ons een formulier zou worden uitgereikt waarmee we ons konden melden bij de plaatselijke KLM-balie. Wij zaten vooringetekend vliegtuig, wat een geluk, want zo konden we voorop in de stormloop op deze balie. Alle passagiers renden met hun formulier naar de twee baliemedewerkers die de hele administratie in goede banen moesten leiden. In zulke situaties is het bij ons simpel: Hennie gaat voorop en weet precies wat ze moet doen en ik voer mijn bijrol zo goed mogelijk in door te doen wat me gezegd wordt. Binnen een kwartier was het geregeld en konden we richting uitgang.

Daar stond Niels al te zwaaien, naast de taxichauffeur met ons naambordje. Altijd weer een mooi moment om elkaar na zo’n lange tijd weer te zien. Dat is 12 uur vliegen helemaal waard.

Lima lag er grijs bij, een beetje klam, geen zon, maar wel warm. We reden langs de oceaan, grote golven sloegen stuk op de kust, het is een erg lange autorit.Het hotel ligt in MiraFlores, het mooiste stadsdeel van deze miljoenenstad. Dat kenden we nog van vorig jaar. De receptionist van het hotel, Diego, had zijn opleiding aan de hotelschool waarschijnlijk lang geleden gevolgd en niet afgemaakt, want hij keek stoïcijns op zijn schermpje en communiceerde met korte staccato zinnen zonder ons aan te kijken. Het resultaat was wel dat we uiteindelijk, na weer een heleboel formulieren invullen (ze zijn gek op formulieren hier) de sleutel kregen van onze driepersoonskamer op de vijfde verdieping. De lift was nog wel een verrassing, want die kende de vijfde verdieping niet. Die stopte op de zesde en dan moesten we met de trap een etage omlaag.

De nacht was lekker lang, we gingen vroeg naar bed ( het is hier om 5 uur donker).

De donderdagochtend begon al vroeg met een vrolijk koerend duivenfeest bij ons voor het raam, een achteruitrijdende vrachtwagen met bijbehorend snerpend geluidssignaal en een aggregaat dat gedurende de nacht met oplopend enthousiasme zijn functie uitoefende. Ondanks die bijgeluiden was het een prima nacht en ook het ontbijt was naar wens, de dag kon beginnen en het Larco-museum stond op het programma. We stapten in de taxi, die ons opnieuw door het chaotische verkeer loodste. Het museum was zowel van buiten als binnen erg mooi, en we hebben de prachtige Inca kunstvoorwerpen bewonderd. Als laatste was er nog een zaal met erotische Inca -kunst en die zorgde nog voor enige hilariteit. Met een lekkere lunch besloten we ons bezoek.

De taxi waarin we terug naar het hotel gingen was een oude blauwe Toyota, met daarin een zeer praatgrage chauffeur, Chris. Hij bleek een belezen man te zijn die geen onderwerp uit de weg ging. Een uur lang was Spaans de voertaal tussen Niels en Chris en begrepen wij heel soms waar het over ging. Het was een kakofonie van geluid door het idioot drukke Lima-aanse verkeer.

Het kofferverhaal kreeg vervolgens een slothoofdstuk, en nog wel met een happy end. We kregen bericht van KLM dat we opnieuw op het vliegveld worden verwacht voor het ophalen van onze koffers. Het plan om ze te bezorgen bij het hotel was bij nader inzien toch geschrapt als definitief onhaalbaar. Chris de Toyota-man taximan was opnieuw ingehuurd en scheurde links en rechts door de stad heen. Op het vliegveld werd het bijzonder serieus: we werden in een rij geplaatst door mannen in witte overhemden en stropdassen, waarna we om de beurt door een soort douanecontrole moesten. Een streng kijkende mevrouw controleerde onze spullen met satanisch genoegen, we werden gescand en ook nog gefouilleerd. Het werd ons duidelijk dat het ophalen van koffers hier in Lima niet als een formaliteit werd gezien maar als een potentieel gevaar voor de staatsveiligheid. Na deze ‘veiligheid voor alles’ actie werden we opnieuw in een rij geplaatst in afwachting van het onbekende. Maar ineens kregen we groen licht van onze geüniformeerde vrienden en werden we naar een hoek van ‘el aeropuerto Jorge Chavez’ geleid en daar stonden honderden koffers. Tot onze verrassing was er ineens geen enkel protocol meer, we mochten op zoek en we vonden onze drie koffers vrij snel. Na het invullen van een formulier, waarin we bevestigden dat we drie koffers meenamen, mochten we direct naar buiten. Er was geen enkele controle welke koffers we meenamen!

Buiten wachtte Chris alweer, hij kreeg de koffers in de auto en vertelde verder over politiek, voetbal, geschiedenis, cultuur en de invulling van het roerige leven van een taxichauffeur in Lima. Het was opnieuw een lange dag. Morgen nog een dagje Lima, en dan reizen we verder, langs de kust naar Paracas.

Marco