Arequipa, la ciudad blanca

We zijn dus in Arequipa, la ciudad blanca (de witte stad), de stad wordt zo genoemd omdat veel,gebouwen van de stad zijn opgetrokken uit zilverwit tufgesteente (sillar), dat door de vulkaan Misti is uitgestoten. De vulkaan is dan ook prominent aanwezig aan de horizon. Arequipa betekent letterlijk ‘ de plaats die achter de Misti ligt’.

Het is een mooie, rustige stad, zeker vergeleken met Lima maar ook wel met Cusco. Ik vind het wel op Cusco lijken, maar opvallend minder straatverkopers en bedelaars hier. Onze eerste dag was er dan ook eentje om bij te komen van die busreis. Ik zelf heb die busreis echt als een opgave ervaren: ik slaap nooit in een vliegtuig of in een bus, dus terwijl iedereen sliep heb ik elk uur voorbij zien komen, en dan duren 13 uur gewoon erg lang. Dan is een dagje bijkomen dus erg welkom.

Vanochtend hebben we een bezoek gebracht aan het ‘ Monasterio Santa Catalina’, een klooster midden in de stad. Wat was dat mooi, met oude kloostermuren in blauw, oranje en rood opgetrokken en veel planten en bomen was het echt een stad in een stad. De gids vertelde ons mooie verhalen over de nonnen die er woonden, en overigens, hoe kan het anders, was het klooster ook nog gewoon een toeristisch gebeuren, met snuisterijen, een leuk eetcafeetje en een souvenirshop.

Hennie kocht in de stad een ansichtkaart voor thuis. Het kopen van het kaartje was geen probleem, maar het op de post doen bleek een flinke aanslag op ons geduld en op het ambtelijk apparaat van het plaatselijke ‘oficina de correos’, het postkantoor. Elke klant in de onvermijdelijke rij kreeg minimaal een kwartier de tijd, en toen wij aan de beurt waren moesten er ook nog de nodige formulieren ingevuld worden en stempels worden gezet. Het resultaat waren drie mooie postzegels op de ansichtkaart voor Hennie’s moeder ,die we toen eindelijk in de brievenbus mochten deponeren. Het zijn prachtverhalen, die schitterende ambtenarij in Peru, maar alleen schitterend als je geduld hebt en je weet dat er een verhaal voor een reisblog in zit.

Niels en ik zochten vanmiddag een reisbureau op. De lokale reisdame wilde wel Engels tegen me praten, maar Niels weigert elke vorm van toeristische bejegening en gaat vervolgens in rap Spaans verder, met als gevolg dat ik er alleen naast zit en af en toe mijn creditcard tevoorschijn mag halen. Mijn basis-Spaans is verre van toereikend om hier de onderhandelingen te starten over de tarieven in soles, euro’s en dollars. Maar het resultaat was er: vannacht om 3 uur opstaan voor de trip naar Colca Canyon, in de hoop op een mooi Condor-plaatje voor de eeuwigheid. (Maar pas op: geen condor-garantie, werd ons duidelijk gemaakt). We gaan het beleven morgen.

Vanavond eerst maar weer naar ons restaurant waar we gisteren hebben gegeten, 13 monjas (13 nonnen), geen idee waarom het zo heet, maar het eten was er prima en dus voor herhaling vatbaar. We hebben het naar onze zin in Arequipa, we zijn tot rust gekomen en hebben vernieuwde energie om nieuwe avonturen aan te gaan.