Los condores pasan!

Woensdag condordag, we hadden er lang naar uitgekeken. Maar iets moois beleven betekent ook een investering in tijd en (heel veel) energie. Daar was ie weer, het toeristenbusje. Om kwart over 3 (!!) in de ochtend staan we klaar voor de reis door de Andes. Zeker niet fris moet gezegd worden, we hadden slecht geslapen en dus was het de eerste uren slapen geblazen (behalve voor mij, ik controleerde de chauffeur op gevaarlijke inhaalacties.

Wat een prachtlandschap zagen we (toen het eenmaal licht was). We reden over de Mirador de los Andes naar het plaatsje Chivay in de Colca Canyon. Het hoogste punt op die route is 4900 meter ( dus ver boven mijn hoogteziekte-limiet eerlijk gezegd). Gelukkig hoefdem we er alleen maar even uit om een foto te maken, dus er was geen inspanning nodig. We hadden uitzicht op een vulkaan van 6800 meter, duizelingwekkend!

Het busje reed langs allerlei controles, en daar was de gevierde Peruaanse ambtenarij weer in vol ornaat aanwezig. Alle nationaliteiten werden gecontroleerd, en dat waren er heel wat. Bolivianen, Brazilianen, Argentijnen, Peruanen, wanabe-Peruanen (je weet wel wie) en Nederlanders. Die zorgden voor het probleem, want als Europeaan moet je natuurlijk (?) meer betalen dan Zuid-Amerikanen. Het was geweldige consternatie, het oponthoud duurde een half uur.

We stopten voor een ontbijt (het peruaans ontbijt is niet echt uitgebreid en bestond uit warme Quinoa of oploskoffie, en een slap broodje met jam. Wat maakt het uit, we waren op weg naar de Condor! Maar eerst kregen we nog uitzicht op de oorsprong van de rivier de Amazone, dat zijn toch leuke weetjes.

En toen was het zover, we waren bij Cruz del Condor! We hadden geen condor-garantie dus het was even spannend. Maar die spanning was er gauw af, hele vluchten met condors zweefden over ons hoofd, het was lastig bijhouden met foto’s en filmpjes. Ik had het niet verwacht eerlijk gezegd, maar het was echt een heel mooi gezicht, die enorme vogels met hun spanwijdte van drie meter. Jammer dat we maar drie kwartier de tijd kregen, want het overige programma van de dag moest volgemaakt worden.

Een stop bij de traditionele alpaca-vrouwtjes (vrouwtjes in klederdracht met een alpaca aan de arm )moest er natuurlijk weer zijn, alpaca’s met zonnebril op, het was weer feest voor de blije toeristen. Tijdens de lunch werden we, ook al traditioneel, getrakteerd op een concert van twee mannen met gitaar en panfluit. Het blijft grappig vind ik zelf, dat El Condor Pasa dan weer ten gehore wordt gebracht voor het weinig dankbare publiek. De mannen met blauwe boerenkiel en jagerspetje hielden stug vol en probeerden hun cd met weinig succes te verkopen.

Tsja, en toen was het nog de terugweg, door al die valleien en hoge toppen, achter vrachtwagens, zonder airco, en panfluitmuziek over de speakers. Het went nooit, maar we weten dat het erbij hoort.

Om 18.00 uur waren we terug, 15 uur onderweg geweest, het was bijzonder zwaar maar we hebben gekregen waar we voor kwamen, los condores pasan!