La Historia de Ana!

Genoeg gelezen van Hennie en Marco, vandaag een verhaal van Ana:

Vandaag, enkele minuten voor zes uur 's avonds, terwijl ik genoot van stand-up comedy-video's met donkere humor en sarcasme, had ik een rustige middag in het huis dat we vroeg hadden schoongemaakt, iedereen was actief, en nu glanst het vanwege hoe schoon het is. Op dat moment zei Marco tegen mij: "Vandaag schrijf jij het verhaal." Ik begreep het even niet en vroeg me af of het een grap was waar ik om moest lachen of dat hij serieus was. Ik wilde het zeker weten en vroeg het opnieuw om te bevestigen of ik het goed had gehoord, en inderdaad, hij meende het serieus. Ik had de keuze om over vandaag te schrijven of om alles te vertellen, en ik, opgewonden, maakte duidelijk dat het vanuit mijn perspectief zou zijn, als een verduidelijking voor de lezers.

Men zegt dat een kunstenaar altijd de meest comfortabele positie moet vinden om een kunstwerk te creëren, dus pakte ik mijn laptop en trok mijn comfortabele schapenpantoffels aan (een cadeau van Hennie) voor extra comfort. Binnen enkele minuten begon ik te typen aan wat mijn meesterwerk zou worden, het verhaal van vandaag.

Ik miste mijn familie heel erg: mijn moeder Hennie, met wie ik alles kan delen, "letterlijk"; mijn vader Marco, met wie ik geen woorden nodig heb om te lachen en met wie ik altijd een koud biertje kan delen.

Sinds voordat ze naar Cusco kwamen, zelfs maanden geleden, keek ik uit naar hun komst, nadenkend over alles wat we konden doen, wat ze nodig zouden kunnen hebben en alles wat ik kon voorbereiden om hun vakantie-ervaring met ons (Niels en ik) te verbeteren. Deze keer voelde ik me meer Nederlands dan Peruaans, omdat de meeste Peruanen niet zo veel plannen, om niet te zeggen "niets", en ik wil niet generaliseren. De dagen gingen voorbij en uiteindelijk kwam de dag dat ze in Peru landden, en vervolgens in Cusco. Ik wist dat mijn moment was aangebroken. Ik verwelkomde ze met Latijns-Amerikaanse knuffels en kussen, en ze ontmoetten Peluchín, die hen ook begroette op zijn eigen manier, door aan ze te snuffelen en ze te bekijken. Zo brachten we de middag als gezin door, met zijn vieren, heel gezellig. De dagen gingen snel voorbij, vooral de eerste dagen, en plotseling zijn we al bij de laatste dagen aanbeland.

Elke dag was een kans om elkaar beter te leren kennen en nieuwe avonturen te beleven. Hoewel ik hun officiële gids niet was, wilde ik dat ze gewoon konden ontspannen, en ik zorgde ervoor dat alles naar hun wens was. Ik denk er nu over om van carrière te veranderen, want ik had een geweldige tijd: wandelen in het zonnetje, Cusco op en neer lopen, nieuwe restaurants uitproberen, ontdekken dat sommige cafés die er goed uitzagen dat ook echt waren, hoewel we soms ook teleurstellingen hadden, eerlijk gezegd. Maar wat het meest de moeite waard was, was om te zien hoe ze verbaasd waren, genoten en foto's namen. Onze gesprekken waren ook zo gevarieerd als diepgaand, en soms kwam ons hart echt tot uiting in een zilveren fontein.

We hadden ook de kans om naar Madre de Dios te gaan, en hoewel ik opgewonden en nerveus was om te verkennen, miste ik mijn beste vriend, mijn levenspartner, mijn cuchi (biggetje) Niels. Toch stelde mijn vertrouwen als lokale inwoner en het feit dat ik eruitzag als een native me in staat om contacten te leggen in het verblijf met de gidsen en te helpen vertalen als iemand geen Engels sprak, onder andere dingen. Ik heb het gevoel dat die dagen in Madre de Dios ons nog meer met elkaar verbonden hebben en vooral hebben geholpen om elkaar beter te leren kennen.

Binnenkort is het tijd om "tot ziens" te zeggen en zullen de kilometers ons opnieuw scheiden in de komende dagen, maar deze herinneringen zullen een emotionele steun zijn om deze afstand te overbruggen.

Ana.