We gaan weer!

We gaan weer!

Ja, het is zover, we gaan weer! Naar de hoogte, naar de zon, naar de kou, naar de bergen, naar de Stille Oceaan, naar de alpaca en (hopelijk) naar de condor. We gaan 12 uur in een vliegtuig zitten, 15 uur in een bus. We gaan naar de jungle, naar de Andes, en naar grote steden. Peru, dat land aan de andere kant van de wereld. We wisten waar het lag op de landkaart. Best een mooi land waarschijnlijk, land van de Inca’s, land van foute militaire regimes, met dat mooie voetbalshirt met die rode schuine streep, een land waar we van alles bij konden fantaseren, maar niet dat we er ooit zouden komen.

Totdat Niels ging studeren en daar een stage kreeg aangeboden. Totdat hij het daar een geweldig land vond. Totdat hij Ana daar ontmoette.  Toen werd het ineens een land waarvan we meer gingen weten, meer gingen lezen. En ja, uiteindelijk stapten we vorig jaar in februari in het vliegtuig naar Lima om te zien waar we al zoveel over gehoord en gelezen hadden. En vooral, om erbij te zijn toen Niels en Ana trouwden.

Het werd een duizelingwekkende reis, waarvan je ook achteraf nog niet zo goed begreep waar we nu eigenlijk allemaal waren geweest en wat we hadden meegemaakt. Overdonderd door het cultuurverschil, de klimaatverschillen, het zuurstoftekort door de hoogte, het vreemde eten, het zien van Macchu Pichu, en vooral die bruiloft van onze zoon met heel veel gasten, maar niemand die we kenden.

Het leverde een mooi reisverslag op, prachtige foto’s, en herinneringen waarvan we soms niet zeker weten of het nu heel erg leuk of vooral heel spannend was. En ja, we waren best blij toen we weer terug waren in Vlijmen. Daar gaan we voorlopig niet meer heen, daarover waren we het eens.

Maar we gaan weer! Hoe kan dat nou toch? Weer die spanning, weer dat reizen, weer uit die heerlijke comfortzone. We zouden toch naar Noorwegen gaan, ons favoriete vakantieland? Ach, het is zo simpel, toen ik Niels en Ana, nadat ze in december een maand bij ons gelogeerd hadden, naar Schiphol bracht, wist ik op de terugweg al dat ik ze weer zo snel mogelijk wilde zien. Dat mag geen anderhalf jaar duren. Toen ik thuis kwam had Hennie dezelfde gedachte: we gaan weer, gewoon in de zomervakantie.

En zo is het dus. Op 5 juli gaan we de oceaan over. We gaan naar Lima, naar Paracas, naar de Ballestas-eilanden, naar Huacachina, naar Arequipa, naar de Salinas Reserva, naar Colca Canyon om eindelijk een condor te zien, naar de jungle in Tambopata, en ook naar Cuzco, logeren bij Niels en Ana. We gaan het allemaal weer beleven.  En we gaan het opschrijven in dit reisblog. Ik hoop dat er straks mooie verhalen in staan, en mooie foto’s van dit nieuwe avontuur. Wat een land, Peru! Zoveel geschiedenis, zoveel moois, zoveel te zien, zoveel tegenstellingen in arm en rijk, we hebben er al veel van gezien, Maar we gaan nog een keer!

Marco